کیفیت زندگی زناشویی يكي از مهم ترين عواملي كه بر بقاء دوام و رشد خانواده اثر مي گذارد ،روابط سالم و مبتني بر سازگاري و تفاهم بين اعضاء به خصوص زن و شوهر است . رضایت زناشويي ، به عنوان يكي از مهم ترين عوامل اثرگذار بر عملكرد خانواده است(سينها و مكرجي ،1999). بنابراين براي يك ازدواج رضايت بخش زن و شوهر نيازمند برقراري ارتباطي مؤثر و كارآمدند(یالسین وکاراهان ، 2017). ارتباط يك متغير اساسي در درك عملكرد زناشويي است و شامل فرآيندي است كه در آن زن و شوهر چه به صورت كلامي و غير كلامي در قالب گوش دادن ، مكث ،حالت چهره و ژست هاي مختلف به تبادل افكار و احساساتشان مي پردازند(رسولي، 1380). در اين زمينه پژوهش هاي بسياري نشان مي دهند ، ارتباط زناشويي پيش بيني كننده قوي در مورد كيفيت زناشويي است (گاتمن ، 1999 ؛ ماركمن ، 1989 ؛عبادت پور ،1379). هم چنين همسراني كه دچار اختلافات وناسازگاري هاي زناشويي هستند ، در زمينه ي مهارت هاي ارتباطي دچار نواقصي بوده اند و درگير الگوهاي ارتباطي بي حاصل هستند(ويس و هيمن ،1997؛گاتمن ،2005). برهمين اساس مي توان گفت مشكلات ارتباطي شايع ترين و مخرب ترين مشكلات درازدواج هاي شكست خورده هستند(یالسین وکاراهان،2009). با توجه به مطالب ذكر شده نقش ارتباطات مؤثر در زندگي زوجين و ضروري است. نوع تعاملات زوجين درمحيط زندگي رابطه ي مستقيم با احساس بدبختي يا خوشبختي آنها دارد. به گونه ي معمول ،زوجيني كه روابط عاطفي عميق ، منطقي ، دوستانه و صميمي را تجربه مي كنند ، افرادي موفق ، بااعتماد به نفس بالا ، مثبت انديش ،شاد و با احساس خوشبختي هستند . برعكس زوجيني كه روابط عاطفي مناسب با هم ندارند ، افرادي منزوي ،بدخلق ، با سطح سازگاري بسيار پايين در جامعه ، نا موفق ، همواره مايوس و هميشه با احساس منفي بدبختي هستند. ارتباط خوب مي تواند رابطه ها را بهبود بخشيده و دوستي ، اعتماد و حمايت را در بين زوجين افزايش دهد . ارتباطات نامؤثر نيز مي توانند پيوندها را تضعيف كرده ، بي اعتمادي و نفرت را به وجود آورد(گیلپاتریک ،2016).